Lévinas urodził się sto lat temu‚ 12 stycznia 1906 roku w rodzinie kowieńskich Żydów. Czas spędzony na Litwie wypełniły mu studia klasyczne poprzedzone nauką hebrajskiego‚ wprowadzeniem w Biblię‚ pasjonującą lekturą rosyjskiej literatury oraz dzieł Szekspira. Rewolucję październikową przeżył w Charkowie‚ gdzie jego rodzina zamieszkała na pewien czas. W 1923 r. wyjechał do Francji na studia filozoficzne w Strasburgu. Tam zaczęła się jego długa i głęboka przyjaźń z Mauricem Blanchotem. W latach 1928 1929 uczestniczył we Fryburgu w seminariach Edmunda Husserla i Martina Heideggera‚ u których kształcił się w fenomenologii. Był obecny na słynnym kolokwium w Davos‚ kiedy to Heidegger i Ernest Cassirer dyskutowali o filozofii Immanuela Kanta.

Swoją pierwszą książką "Teoria intuicji w fenomenologii Husserla" (1930) wprowadził fenomenologię do Francji. Po powrocie z Niemiec zamieszkał w Paryżu‚ gdzie uczestniczył w wykładach Léona Brunschwicga i Aleksandra Kojéve'a o Heglu. Brał także udział w filozoficznych spotkaniach u Gabriela Marcela. W 1939 r. ‚ wówczas już naturalizowany jako Francuz‚ został zmobilizowany. W 1940 r. dostał się do jenieckiego stalagu w Niemczech‚ gdzie przed hitlerowską przemocą ochronił go francuski mundur. Prawie cała jego rodzina‚ pozostała na Litwie‚ została wymordowana przez nazistów.

Po wojnie postanowił nigdy nie wjeżdżać do Niemiec. Z kolegami Niemcami spotykał się na terenach neutralnych. W 1947 r. opublikował książkę "Istniejący i istnienie"‚ zredagowaną w większej części jeszcze w niewoli, i rozpoczął wykłady na temat czasu i inności w " Collegue philosophique Jeana Wahla" ("Czas i to co Inne"‚ 1947). W latach powojennych rozpoczął studia Talmudu i zaczął kierować L'Ecole Normale Israelite Orientale. W 1961 r. opublikował u znanego wydawcy holenderskiego Martinusa Nijhoffa pierwsze swe fundamentalne dzieło "Całość i Nieskończoność". W tym samy roku został mianowany profesorem na Uniwersytecie w Poitiers‚ w 1967 r. na Uniwersytecie w Nanterre‚ a w 1973 r. na Sorbonie ( Paris-IV) ‚ gdzie po przejściu na emeryturę (1976 r.) został profesorem honorowym. W tym okresie opublikował m.in. "Trudną wolność"‚ "Cztery lektury talmudyczne". W 1974 r. wydał "Inaczej niż bycie‚ czyli poza istotą"‚ najważniejsze dzieło filozoficzne obok książki "Całość i Nieskończoność". Z późniejszych dzieł należy odnotować: "O Bogu‚ który nawiedza myśl".