Weduta to obraz, sztych lub rysunek przedstawiający panoramę miasta bądź jej fragment. Te widoki zazwyczaj są ożywiane tzw. sztafażem, czyli ludzkimi figurkami.

Pejzaże miejskie - jako samodzielny temat - wyodrębniły się w dekoracyjnym malarstwie starożytnego Rzymu. Ponownie ten motyw pojawił się znów w XVII wieku. Koncepcję przypisuje się holenderskiemu mistrzowi Johannesowi Vermeerowi.

Pierwsza szkoła wedutystów powstała w Wenecji w XVIII stuleciu. Najpopularniejszymi jej przedstawicielami byli Antonio Canale, Bernardo Bellotto i Francesco Guardi. W XIX wieku miastem zajęli się impresjoniści. Camille Pissarro i Claude Monet pokazywali zatłoczone ulice z góry, w perspektywie; Edgar Degas i Auguste Renoir malowali "migawki" (przypominało to zdjęcia), uliczne sceny. Miejskie pejzaże, na różne sposoby przekształcane i deformowane, weszły do repertuaru pierwszych XX-wiecznych awangardowych ugrupowań: włoskich futurystów, niemieckich ekspresjonistów, austriackich secesjonistów i francuskich kubistów.