Prawo upadłościowe z 1934 r., które miało zastosowanie w tej sprawie, a także obecne prawo upadłościowe i naprawcze z 2003 r. uznaje za bezskuteczne pewne działania upadłego, których skutkiem byłoby pomniejszenie masy upadłości, a więc majątku, z którego będą spłacane należności wierzycieli upadłego. Jeden z takich wypadków określa art. 54 ust. 2 prawa upadłościowego z 1934 r. Stwierdza się w nim, że bezskuteczne są także zabezpieczenie i zapłata długu jeszcze niepłatnego, dokonaneprzez upadłego w ciągu dwóch miesięcy przed złożeniem wniosku o upadłość. Ale ten, kto otrzymał zapłatę lub zabezpieczenie, może w drodze powództwa lub zarzutu żądać uznania tych czynności za skuteczne, jeśli w czasie ich dokonania nie wiedział o istnieniu podstaw do ogłoszenia upadłości. Takie same postanowienia zawiera art. 124 ust. 3 obecnego prawa upadłościowego i naprawczego. Wyrok Sądu Najwyższego można więc w pełni odnieść także do tego przepisu.