W wyroku z 8 grudnia 2000 r. (I SA/Łd 2172/98) NSA orzekł, że paliwo do samochodów, za pomocą których podatnik świadczy usługi transportowe, nie może być uznane ani za materiał podstawowy, ani za materiał pomocniczy. Zdaniem sądu "warunkiem uznania określonego materiału za podstawowy jest wejście tego materiału w skład wyrobu (jako jego substancja główna lub część składowa) lub ścisłe złączenie z tym wyrobem (również w postaci opakowania). Oznacza to, że z materiałami podstawowymi można mieć do czynienia tylko przy produkcji oraz przy świadczeniu wyłącznie takich usług, w efekcie których powstają określone przedmioty. Określone przedmioty (materiały, surowce, części zamienne) mogą służyć wykonaniu usługi, mogą być zużywane w trakcie świadczenia usługi, mogą wchodzić w skład przedmiotów stanowiących efekt wykonania usługi (np. w zakresie budownictwa czy usług polegających na wykonaniu wyrobu na indywidualne zamówienie), ale w żadnym razie nie mogą stać się częścią usługi. Usługa jest czynnością (zespołem czynności), a nie przedmiotem materialnym, a więc żadne przedmioty nie mogą stać się częścią usługi". Według NSA nawet jeśli przyjąć, iż określenie "wyrób" przywołane w definicjach materiałów obejmuje również usługę, to nie można byłoby uznać, że dana substancja mogłaby wejść w skład usługi.