Podatek według skali podatkowej płaci się od dochodu, którym jest przychód (czyli otrzymane lub postawione do dyspozycji w danym roku pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze) pomniejszony o koszty jego uzyskania. Kosztami tymi są wszelkie wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów z najmu, np. amortyzacja wynajmowanego lokalu, koszty jego wyposażenia, remonty, podatek od nieruchomości itd. Przychodów i kosztów z najmu nie wykazujemy w żadnych ewidencjach (do celów obliczenia podatku nie musimy prowadzić żadnych ksiąg, a w szczególności księgi przychodów i rozchodów).

Ryczałt płaci się od przychodu. Są nim otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze. Wynajmujący nie ma możliwości uwzględniania żadnych kosztów jego uzyskania (np. amortyzacji, wydatków na wyposażenie mieszkania, podatku od nieruchomości itd.). To niewątpliwie zmniejsza atrakcyjność tej formy opodatkowania. Opłaca się ona głównie tym, którzy oprócz najmu osiągają też inne wysokie dochody, a po ich zsumowaniu z najmem musieliby oddać fiskusowi 30 czy 40 proc. podatku. Także do celów obliczenia ryczałtu od najmu nie musimy prowadzić żadnej ewidencji przychodów. Ale pamiętajmy, że obowiązek ten nie dotyczy wynajmujących tylko wówczas, gdy wysokość osiąganych przychodów wynika z umowy najmu zawartej w formie pisemnej. Jeżeli nie mamy takiej umowy, ewidencja jest konieczna. Jej wzór znajdziemy w rozporządzeniu wykonawczym do ustawy o ryczałcie z 17 grudnia 2002 r. ( DzU nr 219, poz. 1836).