Strony umowy muszą zwracać uwagę na formę. Jeśli zawrą umowę w formie niewłaściwej, to będzie ona po prostu nieważna. Bardzo często, żeby czynność prawna była ważna, musi być zachowana określona forma. Zasadniczo może to być:

• - forma zwykła,
• - formy szczególne.

Przy formie zwykłej wystarczy, że strony ustnie oświadczą sobie nawzajem wolę zawarcia umowy. Zwykły charakter mają też czynności, w których nikt co prawda nie oświadczał nikomu woli zawarcia umowy, ale z okoliczności sprawy wynika niezbicie, że taki właśnie był zgodny zamiar obu stron. Formy szczególne to formy pisemne. Możliwe są m.in.

• - zwykła forma pisemna (nie mylić z czynnością prawną w formie zwykłej!),
• - forma pisemna o charakterze notarialnym (np. z podpisem notarialnie poświadczonym czy akt notarialny),
• - różnego rodzaju formy urzędowe.

Uwaga: Tam, gdzie do ważności umowy wystarcza zachowanie formy ustnej, dobra będzie także forma pisemna. Ale nie odwrotnie! Tam, gdzie potrzeba formy pisemnej, ważna będzie zarówno forma pisemna zwykła, jak i formy notarialne. Jednak tam, gdzie potrzeba formy notarialnej, zwykła forma pisemna nie wystarczy.

O tym, jakiej formy wymagają poszczególne czynności prawne, pisaliśmy m.in. w DF z 27 lipca 2004 r. ("Dbaj o formę!").