W umowach o pracę obowiązuje podobna zasada jak przy wszystkich innych zobowiązaniach. Strony mogą poddać stosunek pracy wybranemu przez siebie prawu, jeżeli pozostaje ono w związku z tym stosunkiem (art. 32 ppm).

Jeżeli strony w chwili nawiązania stosunku pracy mają miejsca zamieszkania albo siedziby w tym samym państwie, ale nie wybrały prawa, to stosunek ów będzie podlegał prawu tego właśnie państwa.

PRZYKŁAD 1

Polska firma budowlana zakłada spółkę zależną z siedzibą w Niemczech. Spółka ta zatrudnia następnie kilka osób narodowości niemieckiej. Choć całe przedsięwzięcie zostało zaplanowane w Polsce, to stosunki pracy wspomnianych osób będą podlegały prawu niemieckiemu. W Niemczech bowiem znajduje się zarówno siedziba spółki będącej pracodawcą, jak i miejsce zamieszkania pracowników. Jeżeli praca jest, była lub miała być wykonywana w przedsiębiorstwie pracodawcy,wówczas rozstrzyga - zamiast jego siedziby albo miejsca zamieszkania - siedziba przedsiębiorstwa (art. 33 § 1 ppm).

Jeśli natomiast strony nie mają miejsca zamieszkania albo siedziby w tym samym państwie i nie wybrały prawa, wówczas zastosowanie będzie prawo tego państwa, w którym praca jest, była lub miała być wykonywana (art. 33 § 2 ppm).

Jest to ważne zwłaszcza dla tych przedsiębiorców, którzy zatrudniają pracowników zagranicznych (co często ma miejsce np. na stanowiskach menedżerskich).

PRZYKŁAD 2

Spółka z przykładu 1 ściąga do pracy w Niemczech robotników z Polski. Po zakończeniu kontraktu zamierzają oni wrócić do kraju. Choć siedziba spółki znajduje się w Niemczech, a miejsce zamieszkania pracowników w Polsce, zastosowanie znajdzie prawo niemieckie. Praca będzie bowiem wykonywana w Niemczech.