Odkrycia dokonane w minionych dwóch dekadach dowiodły, że rysunki, ryty, malowidła na skałach, w jaskiniach i pod gołym niebem powstawały w pradziejach w wielu miejscach na świecie: są w grotach Francji, Hiszpanii, na skałach Skandynawii, na Uralu, w grotach indonezyjskich, australijskich, na Nowej Gwinei, Nowej Zelandii, na skałach saharyjskich, w jaskiniach argentyńskich, brazylijskich, w południowej Afryce. Świadczy to o tym, że sztuka jest "wrodzoną" potrzebą istoty z gatunku Homo sapiens. Tematy prehistorycznej sztuki są wszędzie podobne,jeśli nie takie same: przedstawiane są przede wszystkim zwierzęta, często również odciski dłoni. Na tej podstawie domyślamy się, że prastara sztuka oddawała to, czym ówcześni ludzie żyli. Malowali zwierzęta, ponieważ one stanowiły o ich życiu, były najważniejszą sprawą, warunkiem istnienia, trwania w epoce, w której uprawa roślin nie była jeszcze znana. Natomiast odciski dłoni to coś podstawowego, prostego, ale zarazem psychologicznie istotnego - potwierdzenie swojej tożsamości, obecności, po prostu swego istnienia na tym świecie.