Obszar, na którym rozegrała się bitwa nad Bzurą, ograniczony był od północy korytem rzeki Wisły, od zachodu ciągiem jezior od Inowrocławia do Konina oraz korytem rzeki Warty, od południa zaś rzekami Ner i Bzurą oraz kompleksem lasów skierniewickich. Obszar ten tworzył biegnący równoleżnikowo korytarz, zwężający się w miarę zbliżania się do Warszawy. Na wysokości Łęczycy i Krośniewic jego szerokość wynosiła 68 km, natomiast na wysokości Łowicza już tylko 32 km. Po względem ukształtowania terenu była to równina przechodząca na południu w wyraźnie wznoszącą się wyżynę z dominującymi wzgórzami na południowym brzegu Bzury. Równinę tę przecinała licząca miejscami nawet 3 km szerokości dolina Bzury z licznymi kanałami odwadniającymi, stawami rybnymi, groblami, rozległymi łąkami oraz torfowiskami. Sama Bzura, głęboka do 3 m, tworzyła na zakrętach dość wysokie skarpy. Najważniejsze przeprawy na Bzurze znajdowały się w Łęczycy, Młogoszynie, Sobocie, Łowiczu i Sochaczewie. Panująca latem 1939 roku susza spowodowała, że w wielu miejscach rzekę można było przebyć brodami. Przeprowadzenie na tym obszarze manewru operacyjnego przez potężne masy wojska było trudne do ukrycia, zwłaszcza w sytuacji gdy nieprzyjaciel panował w powietrzu. Ponadto w miarę zbliżania się do Warszawy jednostki skupiały się w coraz węższym korytarzu. Jednocześnie jednak koryto Wisły oraz brak dogodnych na niej przepraw zapewniały osłonę wojsk od północy. Ciąg jezior od zachodu ułatwiał prowadzenie działań opóźniających. Natomiast w celu przesunięcia znacznych sił ku Warszawie kluczowe było opanowanie przepraw przez Bzurę, węzłów komunikacyjnych w Łowiczu i Sochaczewie oraz lasów w rejonie Głowna i Skierniewic.