Reguła zapisana w art. 6 kodeksu cywilnego jest taka: ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która wywodzi z niego skutki prawne.

Słowem ten, kto na dany fakt się powołuje, musi udowodnić jego istnienie. Przepis ten ma znaczenie przede wszystkim w postępowaniu cywilnym, gdy strony spierają się co do istotnych faktów.

W praktyce jednak, gdy przychodzi do konkretów, kwestia, kto ma udowodnić, często budzi wątpliwości. Tak jak w opisanej sprawie. Istnieją też wyjątki od reguły zapisanej w art. 6 k.c., przewidziane wyraźnie w przepisach. Są tzw. domniemania prawne, jak np. domniemanie, że:
¦ udziały współwłaścicieli są równe,
¦ osoba wpisana do księgi wieczystej jako właściciel jest istotnie właścicielem,
¦ pokwitowanie zapłaty oznacza, że zapłacono także odsetki.

Takie domniemania wiążą sąd, ale i one mogą być obalone, to znaczy można na przykład wykazać umową notarialną, że:
¦ udziały właścicieli nie są równe,
¦ osoba wpisana do księgi wieczystej jako właściciel nim nie jest,
¦ dłużnik zobowiązał się do zapłaty odsetek w późniejszym terminie i wierzyciel na to się zgodził.