Zgodnie z § 1 rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 14 marca 1994 r. w sprawie sposobu ustalania przeciętnej liczby zatrudnionych w celu naliczania odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych (DzU nr 43, poz. 168, ze zm.) podstawę naliczania odpisu, o którym mowa w art. 5 ust. 1 ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (DzU z 1996 r. nr 70, poz. 335 ze zm.), stanowi przeciętna liczba osób zatrudnionych u pracodawcy, skorygowana w końcu roku do faktycznej przeciętnej liczby osób zatrudnionych u pracodawcy, obejmująca pracowników bez względu na rodzaj umowy o pracę, w tym przebywających na urlopach wychowawczych. Zasada przeliczania na pełny wymiar czasu pracy dotyczy pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy.
Na podstawie § 5 ww. rozporządzenia jego przepisy stosuje się odpowiednio:
1) do osób, z którymi pracodawca zawarł umowę o wykonywanie pracy nakładczej,
2) osób zatrudnionych na podstawie umowy agencyjnej, wykonujących pracę nieprzerwanie co najmniej przez 30 dni. Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem departamentu, osoby wykonujące pracę nakładczą według rozporządzenia Rady Ministrów z 31 grudnia 1975 r. w sprawie uprawnień pracowniczych osób wykonujących pracę nakładczą (DzU z 1976 r. nr 3, poz. 19 ze zm.), a w szczególności spełniające warunki, o których mowa w § 3 tego rozporządzenia, oraz osoby zatrudnione na podstawie umowy agencyjnej i wykonujące pracę co najmniej przez 30 dni w miesiącu należałoby uwzględniać w przeciętnej liczbie zatrudnionych u pracodawcy w danym roku, obliczonej według zasady określonej w § 2 rozporządzenia z 14 marca 1994 r.

W myśl art. 5 ust. 2 cytowanej ustawy wysokość odpisu podstawowego, naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych (...) wynosi 37,5 proc. przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej, ogłaszanego corocznie przez prezesa GUS do celów socjalnych (w 2007 r. - 804,60 zł).

Ewa Pomian-Wojcieszczuk,zastępca dyrektora departamentu