Global Positioning System to zbudowany przez Stany Zjednoczone system nawigacji satelitarnej do celów wojskowych, oparty na 24 satelitach krążących wokół Ziemi po orbitach na wysokości 20 tys. km. W 2000 roku system został udostępniony w pełni użytkownikom cywilnym. Od tego czasu pozycjonowanie za pomocą odbiorników GPS stało się powszechne w żegludze, nawigacji samochodowej, a nawet turystyce pieszej. Przyczyniło się do masowego zastosowania urządzeń GPS w kartografii, meteorologii, ochronie środowiska, geodezji. Po co Europie własny system nawigacji satelitarnej, skoro z powodzeniem działa już amerykański GPS? Cała współczesna infrastruktura różnych państw w coraz większym stopniu uzależnia się od amerykańskiego GPS. Chodzi tu nie tylko o wyznaczanie pozycji statków, samolotów, wojskowych pocisków, ale również o synchronizację z zegarami atomowymi satelitów sieci telekomunikacyjnych, komputerowych, energetycznych. Operatorzy wolą korzystać z bezpłatnego dostępu do satelity GPS, niż kupować kosztowne zegary atomowe. Jeśli z powodów politycznych sygnał z satelitów przestałby być dostępny, spowodowałoby to chaos: telekomunikacja, energetyka w wielu krajach przestałyby działać, a armie mogłyby się stać ślepe i głuche. Dlatego państwa, które na to stać, budują własne systemy nawigacji satelitarnej: Rosja kończy budowę GLONASS, Chiny planują COMPAS, a Indie GAGAN. Czy Europa może uniezależnić się od USA, budując system Galileo? Odpowiedź brzmi: tak, choć na to potrzeba czasu. Dziś opóźniony program nie ma szans na rozpoczęcie pracy wcześniej niż w 2012 roku, jeśli nie będzie dalszych kłopotów z jego finansowaniem. ¦