W Danii obowiązują odrębne przepisy dla tzw. pierwszych i drugich rezydencji. Nabycie pierwszej rezydencji jest możliwe, gdy zainteresowany jej nabyciem cudzoziemiec ma aktualne prawo pobytu oraz uzyska pozytywną opinię gminy w tej sprawie. Ministerstwo Sprawiedliwości sprawdza powyższe dokumenty i na ich podstawie decyduje o wydaniu zezwolenia na zakup ziemi lub innej nieruchomości. Jeżeli okres zamieszkania nabywcy w Danii przekracza pięć lat, nie jest mu już potrzebne zezwolenie na zakup nieruchomości. W wypadku obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej prowadzących działalność gospodarczą na terenie Danii zezwolenie nie jest wymagane, jeżeli nieruchomość ma stanowić stałe miejsce zamieszkania dla pracowników firmy lub być wykorzystywana na potrzeby tej działalności. Ustawodawstwo duńskie jest natomiast bardzo restrykcyjne w kwestii tzw. letnich rezydencji. Nabycie takiej nieruchomości przez cudzoziemca jest możliwe pod warunkiem, że udowodni on silny związek z Danią, np. zamieszkiwanie w tym kraju rodziny, systematyczne spędzanie urlopów, znajomość języka duńskiego itp. Odrębne przepisy regulują też zasady zakupu gospodarstw rolnych. Można je nabyć, jeśli kupujący jest obywatelem UE, ma wykształcenie rolnicze, będzie stale mieszkał na terenie gospodarstwa w ciągu sześciu miesięcy po jego zakupie i osobiście je prowadził. Nie musi natomiast mieć duńskiego obywatelstwa.